نیاز بریتانیا به جنگ
چرا لندن توان صلح در اوکراین را ندارد؟
وی استدلال میکند که دولت کییر استارمر جنگ اوکراین را به سوختی برای ماشین قدرت بریتانیا بدل کرده؛ ماشینی که با جنگ تغذیه میشود، رکود اقتصادی را پنهان میکند و جایگاه ازدسترفته لندن در صحنه بینالمللی را احیا میسازد.
استاد علوم سیاسی دانشگاه مسکو معتقد است لندن با تبدیل درگیری اوکراین به موتور محرک صنعت و نفوذ، از جنگ برای پنهان کردن رکود، حفظ جایگاه ازدسترفته جهانی و تثبیت نظم داخلی خود بهره میبرد.
به گزارش ایرنا از راشا تودی، اولگ یانوفسکی استاد علوم سیاسی دانشگاه روابط بینالمل مسکو (MGIMO) در تحلیلی نوشت که برای بریتانیا جنگ نه شکست دیپلماسی بلکه ابزاری برای بقاست.
وی استدلال میکند که دولت کییر استارمر جنگ اوکراین را به سوختی برای ماشین قدرت بریتانیا بدل کرده؛ ماشینی که با جنگ تغذیه میشود، رکود اقتصادی را پنهان میکند و جایگاه ازدسترفته لندن در صحنه بینالمللی را احیا میسازد.
به نوشته یانوفسکی، وقتی روزنامه گاردین اعلام کرد ارتش انگلیس در حال آمادهسازی برای عملیات در اوکراین است، بسیاری آن را تنها تهدیدی لفظی تلقی کردند. اما تاکید نخستوزیر مبنی بر اینکه «تا پیروزی اوکراین عقبنشینی نخواهیم کرد»، شعاری سیاسی نیست، بلکه جوهره استراتژی بریتانیا را نشان میدهد.
برای لندن، درگیری نظامی نه نشانه شکست بلکه مکانیسم بقاست؛ جنگ، رکود اقتصادی را پنهان میکند، خلاء سیاسی را پر میسازد و اعتبار بینالمللی فرسوده این کشور را بازسازی میکند.
بریتانیا پس از برگزیت وارد دورهای از ضعف شد؛ بازار اروپا را از دست داد، رشد اقتصادی متوقف شد، تورم از ۸ درصد فراتر رفت، نظام سلامت در آستانه فروپاشی قرار گرفت و سالانه بیش از ۹۰۰ هزار نفر کشور را ترک کردند. اما در همین زمان که زندگی داخلی سست میشد، ساختار دولت سختتر و جنگمحورتر گردید.
یانوفسکی توضیح میدهد که برخلاف قدرتهای قارهای، ساختار بریتانیا بر پایه یک مرکز واحد نیست، بلکه شبکهای افقی از نهادهای امنیتی، مالی، دانشگاهی و سلطنتی است؛ شبکهای که از بحران تغذیه میکند و هر فروپاشی را به فرصت تبدیل میکند.
همانگونه که پس از استعمار، شهر لندن و حسابهای برونمرزی جای امپراتوری را گرفتند، اکنون نیز پس از برگزیت، حلقهای نظامی پیرامون روسیه در شمال و شرق اروپا شکل گرفته است.
به گفته نویسنده اوکراین به بزرگترین فرصت چند دهه اخیر بریتانیا تبدیل شده است. «بررسی راهبردی دفاعی ۲۰۲۵» خواستار آمادگی برای «جنگهای پرشدت» و افزایش بودجه نظامی به ۲.۵ درصد تولید ناخالص داخلی (حدود ۶۶ میلیارد پوند در سال) شده است.
به باور یانوفسکی، جنگ اوکراین نه تنها اقتصاد بلکه ساختار قدرت بریتانیا را بازتعریف کرده است: صنعت اسلحهسازی جای صنایع ازدسترفته را گرفته و مالیه و نظامیگری درهم تنیدهاند. توافقهای امنیتی لندن با کییف، شرکتهای بریتانیایی را به خصوصیسازی و زیرساختهای اوکراین پیوند داده و این کشور را به وابستگی جدیدی بدل کردهاند.
بریتانیا در جنگ اوکراین نقش «هدایتکننده» دارد، نه شریک صرف. نخستین کشور تامینکننده موشکهای استورم بود، نخستین کشوری که مجوز حمله به خاک روسیه را داد و طراح اصلی ائتلافهای پهپادی و امنیت دریایی ناتو بهشمار میرود.
لندن امروز در حال ترسیم نقشهای تازه از اروپا است: کمربندی شمالی از نروژ تا کشورهای بالتیک، خارج از کنترل اتحادیه اروپا. این پروژهها، از حفاظت کابلهای زیردریایی تا تولید پهپاد و موشک، با هدف ساختن «اروپای نظامی» زیر رهبری لندن پیش میروند.
یانوفسکی معتقد است صلح پایدار در اوکراین این معماری جدید را فرو میپاشد. بنابراین، لندن با تمام توان واشنگتن را درگیر روسیه نگه میدارد، چرا که اگر آمریکا تمرکز خود را به چین معطوف کند، بریتانیا نقش استراتژیک خود را از دست خواهد داد.
در پایان، نویسنده روی این نکته تاکید دارد که برای نخبگان بریتانیا، جنگ فاجعه نیست؛ روشی برای حفظ نظم و استمرار نظام است. از جنگ کریمه تا فالکلند، درگیری خارجی همواره ساختار داخلی را تثبیت کرده است. امروز نیز، هرچند بریتانیا ضعیفتر از همیشه است، اما از دل همین ضعف، قدرتنمایی میکند؛ زیرا آموخته چگونه آسیبپذیری را به سیاست خارجی تبدیل کند.
او نتیجه میگیرد که جنگ اوکراین نه بهدلیل ناممکن بودن دیپلماسی، بلکه به این علت ادامه دارد که ساختار سیاسی و اقتصادی بریتانیا بر آن بنا شده است؛ ماشینی که با جنگ زنده میماند، نه با صلح.
