عکاسی در طوفان؛ وقتی درِ هواپیما باز میشود
دیدن سخت است، ثابت نگه داشتن دوربین سختتر، و سرمای آن ارتفاع تا مغز استخوان نفوذ میکند. اما فقط همان لحظه را داری… و جهان زیر پایت منتظر نمیماند. باد میخواهد عقب براند، اما آن «عکس» تو را به جلو میکشد.
فرارو- با سرعت ۴۰۰ نات (۷۵۰ کیلومتر در ساعت) و در ارتفاعی حدود ۱۵ تا ۲۰ هزار پا (۴۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰ متر)، داخل هواپیمایی که فشار کابینش از بین رفته و همچون یک موشک آسمان را میشکافد، ناگهان درِ هواپیما باز میشود و در همان لحظه دیگر عکاس نیستی. احساس میکنی ذرهای کوچک هستی که با یک طوفان میجنگد. باد فقط به تو برخورد نمیکند، بلکه محکم به صورتت میکوبد؛ پوستت موج میزند، عضلاتت میپیچد و چشمانت کشیده و تار میشود.
نفس کشیدن سخت میشود، فکر کردن سختتر، و تمام وجودت میخواهد عقب بکشد… اما انگشتت باید ثابت بماند. در همان چند لحظه — در میان غرّش باد، سرمای سوزان و لرزش شدید — باید قاب پیدا کنی، فوکوس پیدا کنی و شاتر را بزنی.
دیدن سخت است، ثابت نگه داشتن دوربین سختتر، و سرمای آن ارتفاع تا مغز استخوان نفوذ میکند. اما فقط همان لحظه را داری… و جهان زیر پایت منتظر نمیماند. باد میخواهد عقب براند، اما آن «عکس» تو را به جلو میکشد.
