آرامگاه ِ شیخ ِ نیشابور، در هاله ای از بی چگونگی فرورفته بود. شمعدانی های ِ همواره با نسیم ِ ملایم ِ عصر ِ نیشابور سماع می کردند. کمال الملک؛ پیر ِ نقّاش ِ همیشه، سکوت ِ شیخ را به تصویر می کشید انگار. آن سوتر امّا خنیاگری از دید ِخلق مستور به شُرب مدام خویش دل سپرده بود.
