دولت احمدینژاد در اعتراض به وضعیت موجود قرار بود به شیوهای کلاسیک به انقلاب وفاداری نشان بدهد، اما این اعتراضها نهتنها موجب تغییر در وضعیت نابسامان اقتصادی، سیاسی و اجتماعی نشد بلکه با خودرأییِ او اوضاع آشوبناکتر از آن چیزی شد که اصولگرایان انتظارش را داشتند. احمدینژاد در برابر حملات اصلاحطلبان و اصولگرایان و نهادهای رسمی به خاطر ایجاد این آشوبها تن به انعطافپذیری نداد و راه خروج را در پیش گرفت.