در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۳۲ مطلب
در هر صورت، لبنان خواسته یا ناخواسته تابعی از نوع نظم منطقهای در خاورمیانه است. این کشور کوچک در صف مقدم قربانیان این نظم یا به عبارتی بینظمی قرار گرفته است. از این رو، انفجار بندر بیروت عمدتاً سبب تشدید مشکلات و افزایش نزاعهای فرقهای بخصوص پس از اعلام رأی دادگاه مربوط به ترور رفیق حریری نخست وزیر فقید این کشور خواهد شد.
تجربههای مکرر، اما نشان داده است که بدون خواست و ارادۀ ارکان اصلی قدرت در ایران، چهرههای اعتدالی و اصلاحطلب در مقام ریاست جمهوری، قادر به گشودن گرۀ رابطه با آمریکا نیستند و اغلب وضع را پیچیدهتر و بغرنجتر میکنند.
بهتر است در این شرایط ابتدا قدرت یکپارچه بشود. این دوگانگی قدرت یک حالت تعلیق در تصمیمگیری ایجاد میکند که کل بنیانهای ملی را آسیب میزند. اگر اصلاحات به دنبال دوگانگی قدرت باشد، باید به صراحت گفت ما چنین چیزی را نمیخواهیم.
بسیاری از نمایندگان با وعدۀ بهبودِ سریع شرایط اقتصادی و اجتماعی کشور از برخی اقشار جامعه رأی گرفتهاند و در حوزههای انتخاباتی خود، با فشار شدید رأی دهندگان برای تحقق وعدههای خود روبرو هستند. تحقق وعدهها حتی به طور نسبی، اما اگر عملی هم باشد، راهکار علمی کلانی میطلبد که نه این نمایندگان با ظرایف آن آشنایند و نه التفات و علاقهای به آن دارند.
در خاورمیانه چین میکوشد تا با همۀ کشورهای منطقه بخصوص اسرائیل و عربستان و ایران، روابط گرم و متوازنی برقرار کند و نزدیکی به یکی را به بهای دوری از دیگری با منافع خود سازگار نمیبیند. بر این پایه، چین بیش از هر چیز خواهان ثبات در خاورمیانه است، ثباتی که اسرائیل هم یکی از بازیگران اصلی آن باشد. این در حالی است که نگاه جمهوری اسلامی به خاورمیانه معطوف به حذف اسرائیل است و اساساً همین سیاست منطقهای ایران به ریشۀ تمام اختلافات و درگیریهای آن با آمریکا و متحدان آن تبدیل شده است!
در شرایط کنونی تقریباً همۀ طیفهای حاکم متوجه معضلات پیش روی جامعه شدهاند و هر کدام نیز با زبان تندتری نسبت به دیگری آنها را مطرح میکنند. مشکل، اما این است که آنها در تعلیل - علت یابی - معضلات از خود بی مسئولیتی نشان میدهند و هر کدام میخواهند مشکلات را به پای رقیب خود بنویسند.
در تجمعات اعتراضی دو سال اخیر، برخی معترضان شعار داده بودند: "اصلاحطلب، اصولگرا؛ دیگه تمومه ماجرا"! بخشی از این شعار با انتخابات اخیر تحقق یافته است و آن، به آخر رسیدن کار اصلاحطلبان تا اطلاع ثانوی است، اما کار اصولگرایان ظاهراً نه فقط تمام نشده بلکه تازه آغاز شده است!
در اینجا، اما پرسش مهمی در برابر آقای امیرآبادی قرار میگیرد. اگر او به واقع چنین اسنادی را در دست دارد، چرا موضوع را برای پیگیری به مراجع مربوطه گزارش نکرده و افشای آنها را به امری مربوط به موقعیت شخصی خود، مشروط کرده است؟
رمزآمیز سخن گفتن مسئولان در مورد پدیدهای که باید از هر جهت شفاف باشد، سبب سلب اعتماد از آنها بخصوص داعیههای ضد فسادشان شده است به طوری که بسیاری از مردم اینگونه بحثها را نه اقدامی از سرِ صدق و راستی برای پالودن دستگاهها از فساد، بلکه ابزاری در جهت دستیابی به مقاصد پنهان و تصفیه حسابهای شخصی یا جناحی تفسیر میکنند.
