در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۶۵۶ مطلب
یکی از کنجکاویبرانگیزترین فیلمهای این روزها – که به رغم فروش غیرقابلقبول، بازتاب رسانهای قابلتوجهی داشته- «عمارتی در مه» ساخته محمدعلی سلیمانتاش است. سایکودرامی تاریک درباره مدیر یک آسایشگاه اعصاب و روان که از یک پزشک جوان میخواهد روی نوع خاصی از بیماران روانی تحقیق کند.
هومن سیدی در این سالها با دریافت ۸ سیمرغ بلورین در مقام کارگردان و بازیگر، یکی از چهرههای مورد توجه ادوار جشنواره فجر در دولتهای احمدینژاد و روحانی محسوب میشود.
در ۹ ماه گذشته فروش کل سینمای ایران به ۳۱۲ میلیارد و ۳۱۷ میلیون تومان رسیده و بیش از ۱۰ میلیون و ۴۴۰ هزار نفر هم به تماشای فیلمهای اکران شده نشستهاند.
درست همانسالی که ابراهیم گلستان فیلم «خشت و آینه» را ساخت، فرخ غفاری هم به ساخت «شب قوزی» دست زد.
سعید خانی، پخشکننده و تهیهکننده فیلمهایی مانند «دوزیست»، «لونه زنبور» و «ارادتمند؛ نازنین، بهاره، تینا» میگوید که با توجه به شرایط جامعه و سینمای ایران، احتمال تعطیلی بیشتر سینماها میرود، مگر اینکه سازمان سینمایی با تمهیداتی مانند اکران فیلمهای توقیفی پای قشر بیشتری را به سالنهای سینما باز کند و جلوی این روند را بگیرد.
بنا به آنچه منابع خبری نقل کردهاند، دیدار ایران و انگلیس ۵ هزار نفر بیشتر از ظرفیت ۴۵ هزار نفری استادیوم تماشاچی داشت. نمونه دیگر اینکه یک سانس از نمایش فوتبال ایران و امریکا در سینماهای ایران نزدیک به ۶۰۰ میلیون تومان فروخت. حال پرسش این است که با توجه به اقبال مردم ایران به ورزش و خصوصا فوتبال، چرا فیلمهایی که با موضوعات و درونمایههای ورزشی ساخته میشوند، مخاطب چندانی ندارند؟ به تعداد انگشتان دست فیلمهایی با موضوع ورزش در سینمای ایران ساخته شده که همواره برای جذب مخاطب با، اما و اگر…
هممیهن نوشت: با تداوم این وضعیت، سینمای ایران به سمتی پیش میرود که بحران آن نه دیگر در عرصه نمایش و اکران فیلم که در تولید فیلم هم گسترش یافته است. بخشی از این احضارها به دلیل کشف حجاب برخی از بازیگران زن است که اتفاقا چندنفر از آنها ازجمله بازیگران مهم و مشهور سینمای ایران هستند که احتمالا دیگر نمیتوانند به فعالیتهای خود در عرصه بازیگری ادامه دهند و این میتواند یک چالش بزرگ برای تهیهکنندگان و کارگردانها در تولید فیلم و عدم حضور بازیگران حرفهای و شناختهشده باشد.
تقریبا میشود سینمای ایران را یکی از بهترین راویان غم و اندوه در جهان بشناسیم! پرداخت «غم» در سینمای ایران، حالا دیگر به یک اصل جدا ناپذیر تبدیل شده و در چند سال اخیر، محوریت اصلی بیشتر فیلمها و سریالها را به عهده داشته است.
طالبینژاد گفت: در جریان خیزشهای اجتماعی - سیاسی فیلمهای معترض به عنوان ژانر غالب بیشتر مورد توجه قرار میگیرند؛ برای اینکه خاصیت این فیلمها به گونهای است که نارضایتی شدید از وضعیت موجود را در ذهنها بیشتر تقویت میکنند و در عین حال باعث تهییج و تحریک کسانی که مخالف وضع موجود هستند، میشوند. تعداد قابل توجهی از این فیلمها در سالهای اخیر ساخته شده؛ در شرایطی که شیر بییال و دم و اشکم بودند. یعنی از یک طرف سانسور و از طرف دیگر عدم استقبال عامه مردم و چیزهایی از این دست باعث شده که نتوانند…
یک تعریف عامیانهای از فیلمهای سیاسی وجود دارد که از هالیوود تا کشوری مثل ایران تابع همین تعریف و تعبیر است مبنی بر اینکه به فیلمهایی با مضامین سیاسی فیلم سیاسی میگویند. ولی من شخصا این نظر را ندارم و معتقدم فیلمهایی نظیر «زد» به کارگردانی کوستا گاوراس که درباره حکومت سرهنگها در یونان است یا فیلم «حکومت نظامی» که دیکتاتوری نظامی را در امریکای لاتین نشان میدهد که همه از آنها برداشت سیاسی دارند اصلا فیلمهایی سیاسی نیستند بلکه تریلری هیجانانگیز هستند.
