جنگ در سودان؛ هیچ جای امنی برای مردم نیست!

فرارو- «رعنا قلانی»؛ خبرنگار و رئیس نهاد موسوم به Plan International.

به گزارش فرارو به نقل از الجزیره، وضعیتی را تصور کنید که در قالب آن روزها و شب ها در حال فرار از صدای تیراندازی هستید. شما فرزندتان را در آغوش دارید و در تاریکی فرار می کنید تا از حملات پهپادها در امان بمانید. شما هیچ غذا و آب و حتی جایی برای رفتن ندارید. این همان واقعیتی است که اکنون خانواده های سودانی در دارفور و اقصی نقاط سودان با آن رو به رو هستند. کشوری که غیرنظامیان در آن در وسط معرکه درگیریهای نظامی گرفتار می شوند، هدف قرار می گیرند، و با وحشت دست و پنجه نرم می‌کنند.

سودان قریب به سه سال است که با درگیریهای گسترده دست به گریبان است. در شهر الفاشر و دیگر بخش های دارفور، مردام محاصره شده اند. آن هایی که تلاش می کنند فرار کنند هدفِ حمله قرار می گیرند و آن هایی که می مانند با تهدیداتی نظیر گرسنگی، خشونت و بیماری رو به رو هستند.

در پس‌زمینه تمامی این مشکلات، زنان و کودکانی وجود دارند که بیشترین آسیب ها را می بینند و بیشترین رنج را می کشند. خشونت های جنسی به صورت سیستماتیک علیه انسان ها در جریان جنگ سودان اعمال می شود. ترس و نابودی در سودان امری قابل مشاهده است. زنان و دختران به اسارت گرفته می شوند، به زور برای گروه‌های مسلح باید کار کنند و صبح و شب هدفِ حمله هستند. بسیاری از بازماندگان، خودِ کودکان به صورت تنها هستند. برخی دختران که در نتیجه تجاوز  باردار شده اند به قدری جوان هستند و سوتغذیه دارند که حتی نمی‌توانند کودکانشان را تغذیه کنند.

عاملان این جنایت ها دیگر حتی تلاش نمی کنند تا این قبیل رفتارهای خود را پنهان کنند. خشونت به قدری شایع شده که ثبت‌کردن اسناد و شواهد آن می‌تواند به قیمت جان شما تمام شود. در منطقه ای در شمال دارفور، تنها یک مرکز درمانی که توسط نهاد موسوم به «پزشکان بدون مرز» اداره می شود می تواند حمایت های درمانی لازم را از زنان و دخترانی که مورد تجاوز قرار گرفته اند، فراهم کند.

پسران نیز به صحنه درگیری ها رانده شده اند. در طی 10 روز اخیر، سه کامیون پُر از کودکان سودانی به سمت منطقه جنوب سودان روانه شده است. کودکان از سوی شورشیان، مسلح شده و به میدان های جنگ فرستاده می‌شوند. خانواده های زیادی بوده اند که بدون اینکه رَدی از آن ها باقی بماند، ناپدید شده اند. افرای که به مردم سودان کمک‌رسانی می کنند نیز هدف حملات مختلف قرار می گیرند. آن ها برای باج خواهی ربوده می شوند و هدفِ حمله قرار می گیرند و بعضی وقت ها به قتل می رسند. گروه های شورشی سعی دارند این سازمان ها و افراد را هدف باج‌خواهی قرار دهند.

بسیاری از این کارکنان، زنان سودانی هستند که روز و شب جان خود را به خطر می‌اندازند تا بتوانند غذا، آب و خدمات لازم را به انسان های بیگناه برسانند. در وضعیت کنونی، خشونت در سودان ماهیت قومی هم به خود گرفته است. یک فرد آواره به ما گفت که «من نمی توانم برگردم، شورشیان با توجه به رنگ پوستم می فهمند که من به کدام طایفه تعلق دارم و آن ها بدون تردید مرا خواهند کُشت.»

سودان اکنون بزرگترین بحران آوارگی جهان است و از منظر وضعیت انسانی نیز جزو بدترین ها است. بیش از 30 میلیون نفر از مردم سودان به کمک های فوری نیاز دارند. 15 میلیون سودانی از خانه های خود آواره شده اند. گرسنگی و وبا به سرعت در حال گسترش هستند. مراکز درمانی نابود شده اند و مدارس بسته هستند و 13 میلیون کودک از مدرسه محروم هستند و آینده و آموزش آنها وضعیت نامشخصی دارد.

با این همه، در بحوحه تمامی این ویرانی ها، نهادهایی که در آن ها زنان سودانی فعال هستند در خط مقدم فعالیت کمک به مردم کشورشان هستند. آن ها از بازماندگان خشونتها مراقبت می کنند و سعی می کنند در روند آموزش کودکان خللی وارد نشود. آن ها جامعه خود را می شناسند و به کارشان علی رغم گرسنگی دائمی ادامه می دهند. شجاعت آن ها نه فقط باید معرفی و شناسانده شود بلکه باید از آن حمایت شود.

با این همه، وضعیت بودجه کمک های بشردوستانه به شدت وخیم است. تنها یک چهارم از همه آن چیزی که اکنون مورد نیاز است به سودان رسیده است. بدون منابع فوری، میلیون ها نفر بدون غذا باقی خواهند ماند و البته که خبری از پناهگاه هم نیست و قحطی در همه جا شایع خواهد شد. تامین مالی کمک های حمایتی و روانی از زنان و کودکان یک گزینه نیست بلکه یک الزام است و به جانِ آن ها بستگی دارد.

در این میان، در بحران سودان صرفا خشونت ها آسیب‌زا نیستند بلکه بی‌تفاوتی‌ها نیز خسارتبار هستند. هر روز که جهان روی خود را از سودان بر می گرداند و به آن بی‌توجهی می کند، افراد بیشتری جان خود را از دست می‌دهند و آینده سودان نیز ضعیف تر می شود. جامعه بین المللی باید در مورد ارتکاب به جنایت علیه بشریت در سودان تحقیق کند. خشونت جنسی، کشتارهای قومیتی، و حمله به کارکنان بخش کمک های بشردوستانه، همه و همه مصادیق جنایت علیه بشریت در سودان هستند. سکوت در این فضا نوعی بی‌طرفی نیست بلکه یک چک سفید‌امضا به تداوم فضای وحشت و ترس می دهد.

ما همین حالا باید کاری کنیم. دولت ها و دیگر بازیگرانی که به سودان می توانند کمک کنند باید روند ارائه کمک به مردم سودان را تامین مالی کنند و دسترسی همه به این کمک ها را تضمین کنند. آن ها باید به تمامی طرف‌ها فشار بیاورند که به حملات علیه افراد غیرنظامی را پایان دهند و گذرگاه‌های امنی را برای عبور مردم فراهم سازند و به امدادرسانان کمک کنند تا به افرادی که نیاز به کمک دارند دسترسی داشته باشند.

زنان و کودکان سودانی باید بخشی از شکل‌گیری صلح در سودان باشند. آن ها همین حالا نیز در امر سازماندهی، ایجاد پناهگاه و بازسازی ها در بحوحه هرج و مرج و خونریزی در سودان پیشرو هستند. شجاعت آن ها می تواند نمودی از این مساله باشد که سودان باز هم می توان یک کشور باشد و به ساحل آرامش برسد.